Vorige week zaterdag zijn wij tijdens heftig onweer thuisgekomen van een paar heerlijke dagen Ko Samet. Echt drie dagen lang lekker niets doen en alleen maar genieten van de omgeving en elkaars gezelschap. Woensdag avond hebben nog we nog snel een resort kunnen boeken en donderdag morgen zijn we met een volgeladen auto richting het eiland vertrokken.

Na twee uren rijden namen we de boot die ons een uur over zee voer en aan de stijger vlak bij het huisje afzette. Daar moesten we onze handige trekkoffertjes nog een heel stuk door het zand trekken en kwamen we zwetend aan bij ons huisje. Daar zagen we dat ons stekje voor de komende dagen zo dicht tegen het restaurant aan was geplakt, dat twee dagen lang de heerlijke, sterke, stink visluchten van de thaise keuken in onze badkamer overheerste en de locale Thaise hits, ik kan die cd nog steeds dromen, er ‘s avonds voor zorgde dat wij noodgedwongen uit gingen en ‘s morgen lekker vroeg op stonden.

Het water was kristalhelder en de lucht was knal blauw dus zijn we gelijk de zee ingedoken, heerlijk. Ik ben normaal niet zo heel dol op de zee omdat ik gauw kriegel wordt als ik iets onbestembaars aan mijn tenen voel knagen, maar in dit water, wat even helder was als het zwembad, kon ik gelukkig alles zien wat zich bij mij voeten afspeelde. Alhoewel, slechts een doorzichtige plastic zak bij mij en mijn zusjes soms nog wel voor wat onnodige onrust zorgde.

De tweede dag was het weer niet zo idilisch als de dag ervoor dus toen hebben wij een brommertochtje gepland. Dat klonk allemaal heel leuk maar toen ik een brommer in mijn handen kreeg geduwd en mijn zusje, die bij mij achterop moest, me angstig aan zat te kijken en ondertussen wees naar de steile, zanderige, heuvelachtige berg vol met kuilen voor ons, was het wel even slikken. Mijn moeder was ondertussen vol goede hoop weggesjeesd en omdat ik natuurlijk niet kon achterblijven, ik had tenslotte dit uitje erg aangemoedigd, heb ik mijn zusje lopend de berg opgestuurd en ben slippend omhoog gereden. Of nou ja, gereden, eigenlijk ging ik zo zachtjes dat mijn voeten naast de brommer meeliepen omdat ik anders van sloomheid om zou vallen. Gelukkig sprak Carlijn me een beetje moed toe en mocht ze bij me achterop. Na stijf van de spanning een paar heuvels te hebben getrotseerd had ik wat meer zelfvertouwen en probeerde een beetje van het uitzicht te genieten en aardig tegen me zusje te zijn, die ik van de zenuwen tot een stil muisje had afgesnauwd. Daarna was het toch erg leuk, met Carlijn dollen over de twee slome henkies achter ons, een welverdiend drankje drinken, de prachtige uitzichten bewonderen. Mijn moeder daarentegen was de moeilijke heuvels zat en toen ze ver achter waren geraakt heeft Annemarie het stuur overgenomen en zat er wat meer vlot in hun brommertje. Het was niet Annemarie's eerste keer hoor, de vorige maid (hulp/schoonmaakster) had haar blijkbaar met 11 jaar al leren brommerrijden en ze kon het inderdaad erg goed. Dat zou je je in Nederland nooit kunnen voorstellen, dat de schoonmaaktster je kind van 11 leert brommer rijden. Die twee leren hier zo ontzettend veel, ze beheersen drie talen vloeiend (ja, die koters kunnen beter engels dan ik..!), kennen alles van de Thaise cultuur enkijken nergens meer van op.Ik ben af en toe nog wel in shock als ik een bedelaarster zie met een uitgemergd kindje, of de keuken van het restaurant waar je net heerlijk hebt gegeten ( die wil je echt niet zien, je kan het vergelijken met de smerigste aflevering van de keuringsdienst van waren) maar mijn zusjes die lopen evengoed diezelfde keuken in en helpen daar een handje mee met koken. Ik zou hier echt niet willen wonen maar ben af en toe wel jaloers op de levenservaring dieze door dit alles hebben opgedaan.

Maargoed terug naar het brommer rijden; omdat mn moeder nu achterop zat moest ze van mij wat foto's van die enorme steile zandbergen die vol met slipgrage steentjes en gevaarlijke kuilen zaten. Net als in een actie film zat mijn moeder half op de brommer, half hangend boven de grond en probeerde mij, Carlijn, de brommer en de spectaculaire heuvels tegelijkertijd op de kiek te zetten. Complimenten voor mijn haar want het waren echt top foto's geworden, een beetje jammer dat ze later op die dag heel technisch een ‘paar' instellingen van mijn camera wilde veranderen en daarmee alle foto's heeft gewist...... Gelukkig had Annemarie heel eigenwijs haar ‘eigen' camera meegenomen en kan ik jullie toch nog verblijden met een paar foto's, maar bij het brommer avontuur moeten jullie helaas de beelden zelf invullen.

‘s avonds zijn wij naar een strandje verderop gegaan en hebben ons laten vermaken door de thaise ‘proppers'. Toen 1 van de barmannen aan mijn moeder vroeg wat ‘mama' wilde drinken was mijn moeder diep verontwaardigd (grapje) dat hij wist dat zij de moeder van dit zooitje was en niet voor een zus werd aangezien... Mijn kleinste zusje vond dit erg sneu voor dr en zei heel serieus tegen haar; ‘mama, waarom zeg je niet gewoon dat je een ziekte hebt en er daarom zo oud uit ziet ?!' Nou toen heb ik, ik geloof in mijn eentje, wel een uur lang onder de tafel gelegen van het lachen. De laatste dag was het gelukkig heerlijk weer en hebben wij tot 2 uur 's middags in het water gelegen, toen als de wiedeweer onze zooi bij elkaar geraapt, de trekkoffertjes weer door het zand geslepen en om 3 uur zanderig de boot weer naar huis genomen. Blijkbaar wilde iedereen op het eiland blijven want de boot die wij terug hadden was zo goed als leeg. Wij vonden het prima zo'n prive boot, maar de schipper dacht daar anders over en droeg ons midden op zee over aan een boot vol met mannen gekleed in roze shirts, hilariteit alom natuurlijk. De boot arriveerdde helaas wel aan een verkeerde pier en zo liepen wij, vlak voordat het onweer losbarsste, aan de kant van de weg op zoek naar de auto. Over onweer gesproken, het is hier echt absurd weer. Al drie dagen lang begint het ‘s morgens vroeg met een strakblauwe lucht maar tegen de middag voelt de lucht drukkend aan en na een stevige wind barst het onweer los. En dan geen Nederlands onweer, maar Thais onweer waarbij het hele huis trilt en de flitsen in de woonkamer lijken in te slaan. Er valt daarbij zo veel regen naar beneden dat je serieus zou denken dat er emmers worden leeggegooid en je straks met huis en al weggespoeld wordt. Erg lang houdt het niet aan, maar het is niet erg bevorderend voor eventuele strandplannen. Toch waren wij afgelopen zondag zo eigenwijs en zijn we, net toen de handdoeken vol goede moed uit waren gespreid, zeikkenat geregent. Vandaag zijn we daarom maar voor safe gegaan en hebben we met de vier dames (kleintjes+oma+ik) uren lang binnen bij de massage/beauty salon gezeten.

Vrijdag 17 oktober was Carlijn elf jaar geworden. Toen ik vroeg waar ze heen wilde had ze het allang bedacht en wilde ze dolgraag naar het pretpark voor de coole achtbanen die daar zijn. Eenmaal aangekomen was ze al wat onzekerder en vond ze de atracties toch wel erg hoog. Uiteindelijk heeft ze, met haar ogen stijf dicht en roepend tegen mij dat ik dat ding moest laten stoppen, 1 achtbaan getrotseerd. De rest van het pretpark dagje heeft ze op bankjes doorgebracht, toekijkend hoe Annemarie en ik kotsmisselijk van atractie naar atractie gingen. Het was zo rustig dat de achtbanen speciaal voor ons werden aangezet. Klinkt erg leuk, maar de wachtrijen in de Efteling zorgen er toch wel voor dat je lichaam weer even op adem kan komen en dat je niet, zoals mijn zusje, kotsend over een hekje eindigd.....Het was uiteindelijk toch een erg gezellig dagje wat we hebben afgesloten met een heerlijke kaasfondue bij Robbert. (een Zwitsers restaurant) Haar verjaardag hebben we zaterdag gevierd met een enorme brownie en wat vrienden uit de buurt. Nu zaterdag , als het onweer wegblijft, is haar kinderfeestje bij het zwembad en maandag moeten ze helaas weer naar school en kan ik mezelf weer gaan vermaken totdat mn vader een week later komt.

Nou dit was het dan weer, ik hoop dat alles goed gaat met iedereen en het herfstweer niet zo heftig is als hier.

Weer super bedankt voor de leuke reactie's. Die zijn echt leuk om te lezen, ik vind het ook echt top dat mensen een heel verhaal terug schrijven, blijven doen...!!!!!

Een dikke zoen uit een onweerachtig Thailand.

xx Lidia

ps. Voor degene die mij willen belagen met smsjes/telefoontje heb ik nu een thais nr;

+66 (0)8-43490092