Lieve mensen,

Gister belde mn moeder mij laaiend enthousiast op, ik mocht vandaag al mee met de chirurg. Ik had haar namelijk al in Nederland gevraagd, min of meer als grap, of ze niet kon regelen dat ik een operatie mocht bijwonen. Ze werkt namelijk sinds 4 maanden in het Bangkok Pattaya Hospital als een soort vertaler voor nederlandse/duitse/franse pantienten die geen engels kunnen. Gister had ze een chirurg urenlang geholpen met het uitleggen van de operatie, dus toen hij haar bedankte greep ze haar kans en vroeg heel brutaal of haar dochter (ik dus..!!) misschien een keer bij een operatie mocht zijn, want dat wilde ze zo graag. ‘Ja hoor, prima.!' zei hij, en zo stond ik vanmorgen in mn mooiste outfit, zie foto, te kijken naar een hart-operatie.

Nou, ik heb best wat dingen meegemaakt, maar nog nooit zoiets als dit. Het was zoo ontzettend indrukwekkend en leuk. Mn moeder dropte me vanmorgen om half 8 bij de dokter. Het was een hele aardige vent en hij heeft me zelfs een mini presentatie gegeven over by-pass operaties en de werking van het hart. Na deze opfriscursus, ik kon het me allemaal nog vaag van de biologie lessen herinneren, werd ik naar de omkleedkamer gebracht waar ik me in een steriele outfit mocht hijsen. De dokter ging nog even ontbijten met de andere chirurgen dus hij zag me wel in de operatie kamer. Toen ik daar aankwam lag de patient, een oudere engelse man die blijkbaar te vet had gegeten, al op de operatie tafel. Een stuk of acht zusters waren bezig met de voorbereidingen, een paar zorgen voor de tig instrumenten, een paar probeerde de piepende apparaten in bedwang te houden en de rest was bezig met het inbrengen van allerlei slangen en infussen in de patient. De kamer was evengroot als een klaslokaal, bomvol met apparaten en freezing koud, omdat dat alles zo wit en schoon was hing er echt zo'n operatie sfeer.

Ik ben stil in een hoekje op een kruk gaan zitten en keek toe hoe die arme man daar wazig en verward lag, bedolven onder de slangen, dekens en doekjes terwijl iedereen met alles bezig was behalve met hemzelf. Ik had echt heel erg medelijden met hem en had de neiging om even zn hand vast te pakken en te zeggen dat alles goed zou komen.

Ook toen de drie chirurgen met enorme mijnwerkers-lampen boven zijn gezicht gingen staan en hij bedolven werd onder het licht was de man nog steeds bij bewust zijn en werd er geen woord tegen hem gesproken. Vanaf het moment dat de man rustig onder narcose werdt gebracht kwam er een keerpunt. Vanuit alle hoeken van de kamer kwamen enorme doeken, dekens, lappen en plakkend plastic waardoor de man ineens geen patient meer was maar een groot laken spectakel met rond gat waar gesneden moest worden. Dit was een stuk prettiger om aan te zien. De dokter pakte zijn electrische figuurzaag en ging grondig de borstkas te lijf, echt grappig om een man met zo veel passie en kracht in een borstkas te zien zagen, het geluid maakte het helemaal af. Ondertussen hadden een paar zusters gelukkig de losliggende draden, waarover iedereen al tien keer was gestruikeld opgemerkt en ruimde ze allemaal netjes op, zo werdt de overlevingskans in mijn ogen weer wat groter voor die arme knakker.

Ik zat nog steeds op mijn krukje en keek met grote verbaasde ogen naar het schouwspel wat zich op een meter van mij vandaan afspeelde. Ze haalden de aders uit zijn been om een meevoudige bij-pass uit te voeren. Dit alles ging met een vernieuwde methode waarbij geen hartmachine nodig was. Dat betekend dat de chirurgen op een kloppend hart opereerde. Hier kom ik ook bij mijn spectaculairste moment. Ik zat al ruim een uur toe te kijken hoe de ene chrirurg het ‘been' openhaalde en er een ader uit probeerde te pulleken en de andere twee in een gat, wat ik dus niet kon zien vanuit mijn positie, zaten te wroeten. Ik werd het been een beetje zat en wilde graag in het gat kijken, daarom ben ik voorzichtig opgestaan en liep rond totdat ik in zo'n positie stond, dat ik bij het hoofd van de man over het half omhooggespande laken heen keek, en op een halve meter afstand zijn enorme hart half in de hand van de chirug zag kloppen. Dit was echt heftig om te zien. Dat het grote, rode spierachtige hart van die man, terwijl er omheen massa's scharen, tangen en watten lagen en daardoor half uit zijn borstkas stak, zich nergens iets van aan trok en gewoon krachtig verder bleef kloppen. De operatie zou 7 uren duren en toen ik op mijn mooie plek een uur naar hart had gekeken begonnen mij benen gevoelloos van de kou te worden en ben ik langzaam weggegaan. Het was nog even een tocht om de weg terug te vinden naar de kleedkamer en daarna de afdeling van waar mijn moeder werkt. Toen ik alles had gevonden en mijn moeder weer zag stond ik te stuiteren van opwinding, ik besefte toen pas waar ik 5 min geleden stond. Ik heb van mama nog even een tourtje door het ziekenhuis gehad en ben daarna met de baht taxi, een soort krakkemikkige open auto met bankjes waar je voor -,40 eurocent kan in en uit stappen waar je maar wilt, weer naar huis gegaan en heb thuis met mn zusjes gelunched. Het beeld van dat hart zit nog steeds in mn hoofd, maar ik denk dat het nog even zo zal blijven.

Verder hebben we gister niet zo veel boeiends gedaan, we zijn als uitstapje naar het grootste hotel van Thailand, en volgens mn moeder heel azie, geweest en hebben daar op de bovenste verdieping van het Ambassador hotel het uitzicht bewonderd. Misselijk van de lange, glazen lift zijn we daarna een kopje koffie gaan drinken en na de boodschapjes weer huiswaartst gegaan.

Morgen staat de biosscoop op de agenda. Ik heb geen idée welke films er nu draaien, maar dat zien we bij aankomst wel. Ook daar willen ze pronken met de airco en moet je standaard een vest en sokken meenemen wil je voorkkomen dat je blauw naar buiten komt. Maar de kingsize stoelen die je op een ligstand kan zetten maken alles weer goed.

Ik ga weer stoppen want Annemarie zit al uren achter me te zeuren dat zij nu eindelijk eens op habbo's, een soorst chatsite met poppetjes, wil.

Weer heel erg bedankt voor alle leuke reacties...!!!!!!

Veel liefs, Lidia